In onze reeks Bizarre verhalen het volgende verhaal. Af en toe gebeuren er van die bizarre dingen waarvoor wij geen goede natuurkundige verklaring kunnen vinden. Een man beschrijft de opmerkelijke gebeurtenissen uit zijn jeugd in een huis ergens in Amsterdam en een later verhaal uit Glasgow.
Het spookhuis in Amsterdam
Na een gedwongen immigratie uit Indonesië betrokken wij in 1956 een drie etagewoning aan de Stadionweg in Amsterdam. Mijn ouders woonden op de eerste verdieping. De kamers op de 2e en 3e verdieping werden verhuurd, m.u.v. een zolderkamertje op de derde verdieping waar ik verbleef. Achter mijn kamer lag een gang richting trap en 3 andere kamers. Op het gangpad bevond zich oude gladde vloerbedekking, linoleum of zo iets. Ik kan mij nog goed herinneren dat onze werkster het op een bepaald moment vertikte om de derde (zolder)verdieping te doen.
Ze zei, kan ik mij herinneren; ‘Het klopt daar niet…’ Ik schonk daar verder geen aandacht aan en haar opmerking zonk dus weg in de vergetelheid tot 1965… In de loop van de jaren was de werkster te duur geworden en had mijn ma haar werk geleidelijk aan overgenomen. Het was op een donderdagmiddag dat zij snel de kamers langs ging om wat op te ruimen en ik vrij van school was. Zij was in de kamer naast die van mij bezig met opruimen toen zij ineens riep dat zij was ingesloten. De sleutelbos van alle kamers hing aan de buitenzijde van de deur en ´iets´ had het slot dichtgedraaid. Ik draaide de sleutel terug zodat de deur weer open kon. Hoe kan dat nu, want er was verder niemand op de derde verdieping.
Toen zij even later voor een tweede keer werd ingesloten en ik weer de sleutel opendraaide liep ze naar beneden en kwam naar boven met een klein kussenachtig object, waar een koord aan hing. Dat kussentje zag er oud en versleten uit en er zat duidelijk wat in. Zij riep iets in de bewuste kamer en ik kan me niet meer herinneren of ze in het Maleis sprak of Nederlands. Haar Nederlands was wel met een zwaar Indisch accent en doorspekt met Maleise woorden. In ieder geval werd ze daarna in haar bezigheden verder met rust gelaten.
Ik sliep en deed mijn huiswerk in de bovenvermelde zolderkamer. In het plafond van dat kamertje bevond zich een luik dat leidde naar een ruimte onder de nok. Op een nacht in dat jaar (1965) werd ik wakker omdat ik duidelijk iemand op die boven beschreven gang hoorde schuifelen, zuchten en achter mijn deur stond te hijgen. Het leek op een ouwe kerel die de gang op en neer ging en bij mijn deur even op adem kwam. Ik was best een beetje angstig, maar na een keer of drie dat ik s’nachts ervoer dat er naast mijn deur – zo het leek – een hijgende oude man stond, opende ik plotseling die deur en … er was niets te zien. Ik vertelde mijn Ma hierover. Zij geloofde stellig in allerlei onverklaarbare zaken… ‘Een geest…’ had zij zonder ophef gezegd, alsof dat er nu eenmaal bij hoort.
Mijn ma liet haar man dat luik openbreken en daar in de ruimte onder het dak lag het één en ander: een schilderij van een meneer, twee stoven, andere spullen en een gesloten bus, waar duidelijk hoorbaar ‘wat in zat’. Er werd daar echter geheimzinnig over gedaan, maar ik kreeg het sterke vermoeden dat het om een urn ging. Had ik dus al die tijd onder een urn geslapen? Wat er met die spullen verder is gebeurd weet ik niet [hoogst waarschijnlijk verwijderd van de locatie], ma wilde daar niet op ingaan, maar dat nachtelijke geschuifel was wel voorbij!’
‘Koude’ ervaring
Gedurende 1996 en 2001 woonden mijn Schotse echtgenote, twee kinderen en ik in Schotland. Mijn vrouw heeft mij ook een verhaal verteld over een ‘koude’ ervaring. In 1998 werkte zij in het weekend in een bejaardentehuis voor klanten met ‘poen’. Het lag aan de Great Western Road, hartje Glasgow. In dat tehuis, gevestigd in een Victoriaans huis, werkte zij o.a. in de wasserette. Het is daar warm, maar heel af en toe liep zij door ‘iets ijskouds’. Haar collega’s zeiden hierover: ‘Donnae worry hen, that’s one of the decendents who cannae leave the hoose yet’… [Maak je er maar geen zorgen over, het is een van de overledenen die nog ‘naar boven’ moet..] alsof het een hele normale gang van zaken betreft. Ik weet niet wat ik ervan moet denken.
Ik heb aan die vreemde ervaringen van vroeger wel iets overgehouden hoor, want in 2014 had ik met mijn vrouw een huisje gehuurd aan de westkust van Schotland. De slaapkamer keek uit op de Summer Islands. Prachtig uitzicht, maar… er stond een schommelstoel in die slaapkamer. ‘Die moet eruit…’ zei ik tegen mijn vrouw. ‘Hier slaap ik anders niet…’ Ik werd voor bangerd uitgemaakt, maar zij besloot toch die schommelstoel te verwijderen.