Over mysterieuze verdwijningen en verschijningen. Deel 1

Iedereen heeft wel eens meegemaakt dat een bepaald voorwerp zomaar verdwenen leek te zijn. Soms blijven die voorwerpen weg, soms worden ze een tijdje later weer teruggevonden. (Geschreven door Frank)

wormhole-earth-thumbnail-nquist-mid-earth

Wormhole earth? Volgens A. Einstein zou dat zo kunnen zijn. (Illustratie door N. Quist)

En als zo een voorwerp weer wordt teruggevonden dan zou de vinder kunnen zweren dat hij al op die plek had gekeken en dat het er toen echt niet lag. “Over het hoofd gezien” of “je zal wel met je neus gekeken hebben” zijn dan de meest voor de hand liggende verklaringen waarna men weer overgaat tot de (wan)orde van de dag. Heel begrijpelijk overigens, Jurgen schreef hier op deze site al eens een mooi dossier over ons geheugen dat niet altijd even feilloos werk. Maar enfin, buiten aanstekers, sleutels, sokken en anderen kleinoden verdwijnen en/of verschijnen er soms ook grotere objecten zoals boten of vliegtuigen en zelfs mensen en dieren. Het geheugen de schuld geven of spreken van zinsbegoocheling wordt dan erg lastig. Om een beetje in de sfeer te komen begin ik mijn verhaal met de beruchte Bermuda Driehoek waar mysterieuze verdwijningen eerder regel dan uitzondering zijn. Maar daarmee is het verhaal nog lang niet verteld, het wordt allemaal nog veel vreemder.

Bermuda Driehoek, in een notendop

De Bermuda Driehoek is een denkbeeldige driehoek die men kan trekken tussen Miami (VS), de Bermuda eilanden en San Juan (Puerto Rico). Dat het in dat gebied niet pluis is, blijkt wel uit de bijnaam “Duivels Driehoek”. Al sinds Columbus schreef dat de naald van zijn kompas in de zee tussen de Antillen en Florida een eigen leven leek te leiden doen zich de meest vreemde verhalen over dat gebied de ronde. Complete schepen en zelfs vliegtuigen zouden er zomaar, al dan niet tijdelijk, in het niets verdwijnen.

Dat het kompas van Columbus een eigen leven leek te leiden kunnen we inmiddels wel verklaren. De Bermuda Driehoek is één van de weinige plaatsen waar de naald van een kompas naar het échte noorden wijst en niet, zoals gebruikelijk, naar het magnetische noorden. Dit verschijnsel staat bekend onder de noemer kompasvariatie, en kan ter plaatse oplopen tot een verschil van ruwweg 20 graden. Als onervaren of onwetende zeelieden in dat gebied kompasafwijkingen niet compenseren, raken ze al gauw behoorlijk uit koers met alle problemen van dien.

De term ‘Duivels Driehoek’ slaat ook op het verraderlijke water in dat gebied. Moedertje natuur laat een zeer snelle en turbulente golfstroom, door de zee, in de driehoek razen. En mocht je als kapitein op een schip je navigatie op orde hebben en de kunst verstaan om de golfstroom te weerstaan dan is er nog het onberekenbare klimaat van het Caribisch-Atlantisch gebied. Plotseling opkomende lokale, zeer heftige onweersbuien zijn vaak een ramp voor piloten en zeelui. Ook komen in dit gebied vaak waterhozen voor, dit is een tornado boven het wateroppervlak die oceaanwater optrekt tot soms wel honderden meters.

Een ander kenmerk van de Bermuda Driehoek is de bodemstructuur. De bodem varieert van grote zandbanken rondom de eilanden tot zeer diepe oceaantroggen (het diepste punt van de Atlantische Oceaan, de Puerto Rico Trench, bevind zich in de Bermuda Driehoek en is ongeveer 8.400 meter diep). Onder invloed van de stromingen die hierdoor ontstaan is de oceaanbodem in een constante staat van verandering.

Verder
valt de Bermuda Driehoek op door een enorme krater in de zeebodem, men gaat er vanuit dat er ooit eens een meteoriet is ingeslagen. In het gebied van de Bermuda Driehoek worden zeer ongebruikelijke elektromagnetische velden gemeten die in sommige gevallen storingen of zelfs uitvallen van elektronische apparatuur veroorzaken. Men neemt aan dat de meteoriet, of delen daarvan, verantwoordelijk zouden kunnen zijn voor de storingen in apparatuur en kompassen.

Bermuda Driehoek, de verdwijningen

Vanaf het moment dat Columbus de zeeroute in het Caribisch-Atlantisch gebied in kaart bracht trokken allerlei vormen van gelukzoekers naar het gebied. Kapers, piraten en zeevarende mogendheden vonden en bevochten elkaar in het gebied. Men keek in die dagen ook niet zo vreemd op wanneer er ‘zomaar’ schepen verdwenen. Maar de laatste honderd jaar is er in het hele gebied geen piraat meer te vinden. Smokkelaars wel. Al zijn de aloude rum-smokkelaars (rumrunners) met hun snelle schoeners vervangen door cocaïne smokkelaars in snelle speedboten. Maar goed dat terzijde. In 1918 raakte één van de grootste schepen die vermist in de Bermuda Driehoek, het was het 165 meter lange Amerikaanse marineschip de USS Cyclops. Men heeft voor het laatst iets van het schip vernomen toen de kapitein vanuit Barbados meldde koers te zetten naar de Amerikaanse thuisbasis. Van zowel het schip als de 309 bemanningsleden is nimmer een spoor teruggevonden.

Dankzij moderne communicatiemiddelen en radarapparatuur kunnen veel verdwijningen tegenwoordig niet meer zomaar worden toegeschreven aan piraten, slecht weer of gevaarlijke stromingen. Langzaam maar zeker groeit het besef dat er meer aan de hand is, wat zich niet zo gemakkelijk laat wegredeneren, in de Duivels Driehoek. Sinds 1840 zijn er meer dan 100 schepen of vliegtuigen verdwenen. Het totale aantal personen dat in de Driehoek is verdwenen ligt boven de 1000.

Totale verdwijning: Vlucht 19.

Op 5 december 1945 stijgen er vijf Avenger duikbommenwerpers kort na elkaar op van de Amerikaanse luchtvaartbases Fort Lauderdale in Florida. Het gaat om een oefening en het is een stralende dag. De vliegtuigen worden bemand door ervaren vliegeniers en hebben buiten reddingsboten en ander materiaal, genoeg brandstof aan boord voor een afstand van 1800 kilometer. Als de vliegtuigen het luchtruim boven de Duivelse Driehoek binnenvliegen gaat het mis. Twee uur na vertrek meldt de squadronleader van de vliegtuigen, aan de verkeerstoren, dat hun kompassen doldraaien en dat ze zich niet meer kunnen oriënteren. De piloten zien geen land meer en kunnen zich ook niet meer richten op de zon in het westen. Het wordt allemaal nog vreemder als de piloten melden dat de zee melkwit is geworden. Vanuit de verkeerstoren volgt de luchtverkeersleiding gespannen de gesprekken tussen de piloten onderling. De piloten hebben er geen idee van hoe ze weer terug naar de basis moeten vliegen en ze proberen een plan te bedenken wat te doen als de brandstof op raakt. Dan is opeens al het radiocontact verbroken. Na een paar uur hoort de verkeerstoren plotseling, via de radio, de vluchtletters van vlucht 19, alsof de piloten wanhopig proberen contact te zoeken met de thuisbasis. Het vreemde is dat op dat moment de vliegtuigen al een geruime tijd zonder brandstof zouden moeten zitten. Men besluit een watervliegtuig de lucht in te sturen om op zoek te gaan naar de vijf verdwenen Avengers. Maar ook het watervliegtuig, inclusief de 13 koppige bemanning, verdwijnt voorgoed. Van de zes vliegtuigen is nooit meer iets vernomen.Wat volgde op de verdwijningen was de grootste zoekactie uit de Amerikaanse geschiedenis.

(Klik hier voor een overzicht van alle verdwenen vliegtuigen en voor alle boten in de Bermuda Driehoek.)

De verdwijning van de vijf Avengers en het watervliegtuig is maar één van de vele mysterieuze en totale verdwijningen. Het element dat de piloten zeggen zich niet meer op de zon te kunnen oriënteren en dat de zee melkwit lijkt te zijn geeft te denken. Het feit dat er toch weer even radiocontact is, ondanks dat de brandstof op zou moeten zijn, zou een aanwijzing kunnen zijn om de ‘tijdelijke verdwijningen’ in dat gebied beter te kunnen begrijpen…maar ik loop vooruit op de zaken… eerst nog maar wat meer voorbeelden.

Tijdelijke verdwijning: Bruce Gernon

Op 4 december 1970 stijgt Bruce Gernon, een ervaren piloot, met zijn Beechcraft Bonanza A 36 op van Andros Island (Bahama’s) voor een 400 kilometer lange vlucht naar Palm Beach (Florida). Het weer en het zicht zijn prima en niets lijkt een prettige reis in de weg te staan. Eenmaal boven de zandbanken van de Bahama’s ziet hij een vreemde, elliptisch gevormde ‘wolk’ in de verder blauwe lucht. Met een onvoorstelbare snelheid neemt de wolk in omvang toe en groeit tot gigantische proporties. Gernon probeert om de wolk heen te vliegen maar komt tot de ontdekking dat de wolk de beide zijden en de achterkant van zijn vliegtuig heeft bereikt. Ze vormt als het ware een cirkel om hem heen. Alleen recht voor hem blijft nog een soort cilindervormige opening, als een soort tunnel. Met grote snelheid vliegt hij door de opening, in de hoop weer zo snel mogelijk uit de bedreigende situatie te komen.

De wanden van de tunnel worden steeds smaller en ze lijken op te lichten in een soort onwerkelijk glanzend wit. Gernon kan zich niet aan de indruk ontrekken dat het wolkenmateriaal van de tunnel met de klok mee lijkt te draaien. Tijdens de laatste 20 seconden lijken de punten van de vleugels zelfs de wanden te raken, Binnen het toestel heerst een toestand van gewichtloosheid. Dan is het plotseling voorbij. Wanneer Gernon er zonder kleerscheuren aan de ‘andere kant’ weer uitkomt, wacht hem een nieuwe schrik. Geen blauwe hemel en geen blauwe zee, hij ziet slechts een matgroene schemering die iedere blik in de verte onmogelijk maakt. De instrumenten aan boord functioneren niet meer en het radiocontact is verbroken. Net op het moment dat Gernon alle hoop heeft verloren begint de matgroene nevel te vervagen en ziet hij, stukje bij beetje, de aarde weer. Het zicht is nu weer vrij en hij ziet vanuit zijn vliegtuig Miami Beach liggen. Gernon is verbaasd; volgens zijn berekening zou hij pas boven Bimini moeten zijn. Later, als het vliegtuig weer veilig aan de grond staat, constateert men dat de vlucht, in plaats van de gebruikelijke 75 minuten, slechts 45 minuten heeft geduurd. Bovendien heeft het vliegtuig, volgens de apparatuur, zelfs zo’n 80 kilometer méér dan normaal hebben gevlogen. Maar dat is niet alles: in plaats van de 40 gallons kerosine die het vliegtuig gewoonlijk gebruikt, zijn er slechts 28 gallons verbruikt.

timewindow-wikimediafile-windows-thumb

Een vreemd tijdraam in onze wereld naar een andere tijd en een andere plaats; kan zoiets echt bestaan? Foto: A weird window/clock along the mainroad in Taormina, Italy. Picture by Giovanni Dall’Orto. Wikimedia file: http://commons.wikimedia.org/File:0050-taormina-Corso Umberto

Abandoned Yacht Found Adrift in Bermuda Triangle

Dat de Bermuda driehoek nog steeds actueel is blijk uit een artikel genaamd “Abandoned Yacht Found Adrift in Bermuda Triangle,” uit de ‘London Times’ van 16 juli
1997. Er wordt in dat bewuste artikel vermelding gemaakt dat een fregat van de Engelse marine ‘HMS London’ een verlaten zeiljacht in de wateren van de bermuda had aangetroffen. Marine personeel vond op het schip kledingstukken, diverse persoonlijke eigendommen en op één van de bedden lag nog een open geslagen boek. van de eigenaars, een Duitse echtpaar, was geen spoor te vinden. De boot verkeerde in prima staat en men kon vaststellen dat het jacht al een maand of 10 op drift was.

Historische verdwijningen van scheepsbemanning

Het komt vaker voor, ronddrijvende schepen waarvan de bemanning in rook lijkt te zijn opgegaan. Een tot de verbeelding sprekend geval is dat van het Amerikaanse schip Marie Celeste. De krant ‘ The London Times’ drukte het verhaal op 14 februari 1873 af. Op 5 december 1872 voer het Briste schip ‘Dei Gratia’ ergens tussen de Azoren en Lissabon (Portugal) toen ze opeens de ‘Marie Celeste’ in zicht kregen. De ‘Marie Celeste’ had al haar zeilen uitstaan en maakte in de ogen van de Britten rare manoeuvres. De Britten besloten om aan boord te gaan.Éénmaal op de ‘Marie Celeste’ troffen de Britten niemand aan. In het scheepslogboek stonden geen bijzonderheden. Naast de naaimachine van de kapiteinsvrouw stond een flesje olie nog keurig rechtop. De Britten concludeerde hieruit dat het schip kennelijk niet door zwaar weer was getroffen. Er waren geen sporen van muiterij en het hele schip was in puike conditie. De ‘Marie Celeste’ was vertrokken met een veertien koppige bemanning waarvan geen spoor meer was terug te vinden. Later zou het Amerikaanse ‘State Department’ de zaak verder onderzoeken maar tot op de dag van vandaag weet niemand waar de bemanning is gebleven.

Een soortgelijk verslag vinden we terug in een artikel in de krant ‘The London Times’ van 6 november 1840. In het artikel wordt vermelding gemaakt van het Franse schip ‘Rosalie’. Dit grote schip voer van Hamburg naar Havana (Cuba) en werd geheel verlaten aangetroffen. Ook in dit geval was het schip in goede conditie en waren er geen aanwijzingen dat er muiterij was gepleegd of dat het schip getroffen was door zwaar weer. De kostbare lading lag onaangeroerd aan boord. Het enige wat men had aangetroffen was een uitgehongerde kanarie in een kooitje. Van de bemanning werd nooit een spoor teruggevonden.

Tot zo ver even de Bermuda Driehoek. Wie meer wil weten over de talloze al dan niet tijdelijke verdwijningen in dit gebied kan ik de website van auteur Gian Quasar aanbevelen. Op deze Engelstalige website staan de goed gedocumenteerde gevallen en theorieën beschreven. Ik ga verder met de minder bekende gevallen.

Hier verdwijnen en daar verschijnen

Het is mei 1968 als dokter Gerardo Vidal en zijn vrouw, kort na middernacht, in de auto stappen om van het Argentijnse dorpje Chascomús naar het naburig gelegen Maipu te rijden. Een bevriend echtpaar vertrekt gelijktijdig met de Vidals en rijdt op kop over de (enige) 150 kilometer lange weg naar Maipu. Na een poosje verliest het bevriende echtpaar, de witte Peugeot 403 van de Vidals uit het oog. Pas nadat het bevriende stel al uren in Maipu is aangekomen worden ze ongerust en besluiten ze om de weg terug te rijden, in de veronderstelling dat de Vidals panne hebben gekregen. Maar hoe ze de weg ook afspeuren, er is geen spoor meer van de goede dokter en zijn vrouw te bekennen. Later vragen ze aan vrienden en familieleden of ze de dokter en zijn vrouw hebben gezien, maar niemand heeft iets gezien of gehoord. Ze kunnen uiteindelijk niets anders dan een aangifte van vermissing bij de politie doen.

48 uur later neemt Vidal telefonisch contact op. Hij is samen met zijn vrouw in Mexico City, 6000 kilometer van de plek waar ze voor het laatst zijn gezien. Dr. Vidal verklaart dat hij twee dagen eerder op de weg naar Maipu overvallen werd door
een plotselinge zeer dichte mist. Het volgende wat het echtpaar weet is dat ze in hun auto, aan de kant van een onbekende straat, wakker zijn geworden. Het is dag en de dokter weet een passant te stoppen om te vragen waar ze zijn. Het echtpaar is met stomheid geslagen als ze Mexico-City als antwoord krijgen. De Vidals rijden vervolgens naar het Argentijnse consulaat, vragen daar om hulp en bellen hun familieleden. Later, op 3 juni 1968, brengen de Argentijnse kranten ‘La Razón’ en ‘La Capital’ het verhaal uitgebreid in het nieuws.

Hoe ongeloofwaardig het verhaal ook klinkt, het idee dat het echtpaar naar Mexico-City is gereden is zeer onwaarschijnlijk. Zo zou het echtpaar, om de 6.400 kilometer naar Mexico-City af te leggen, continu 130 kilometer per uur moeten hebben gereden. Maar dan nog, er zijn geen doorgaande wegen van Argentinië naar Mexico, men zou dwars door de jungle moeten reizen. Op de lak van de auto, welke overigens nog functioneerde, waren grote schroeiplekken te zien. De Argentijnse consul in Mexico, Rafael López Pellegrini, verzocht de Vidals om het zwijgen te bewaren tot de zaak grondig was onderzocht. De beschadigde auto werd door een Amerikaanse onderzoeksgroep omgeruild voor een fonkelnieuw exemplaar. Naar verluidt wisten onderzoekers een man te traceren die wegens een shock in het ziekenhuis van Maipu had gelegen. Deze man verklaarde dat, in dezelfde nacht dat de Vidals verdwenen, op de weg naar Maipu een dikke mist zijn auto van bovenaf had ‘aangevallen’ en gelijk weer was verdwenen.

(Sceptici konden ruim 2 maanden later opgelucht ademhalen toen een zwart-wit film van bedenkelijke kwaliteit werd uitgebracht. De pikant/komisch bedoelde film (Ché, Ovni) gaat over een man en een blonde vrouw die al rijdend in een witte Peugeot worden overvallen door buitenaardsen in een vliegende schotel. De buitenaardsen weten de vrouw op wonderbaarlijke wijze met een soort laserstraal uit te kleden. Het volgende moment rijdt de man, ditmaal met een donkerharige vrouw, in Spanje rond. De klucht gaat door, de man komt vervolgens (zonder auto) opeens in Londen terecht. Na nog wat pikante scènes staat de man dan opeens in Parijs om vervolgens, omringd door bloedmooie stewardessen (aliens?), teruggevlogen te worden naar Argentinië. Het verhaal van Vidal zou volgens de ‘beroepsontkrachters’ niets anders zijn geweest dan een grootscheepse publiciteitsstunt voor deze lowbudget film.)

Maar ook het avontuur van Vidal staat niet alleen. In 1959 berichtte het Argentijnse dagblad ‘Diario de Cordoba’ al van een vergelijkbaar geval. Een zakenman zou op klaarlichte dag zijn verplaatst van Bahia Blanca naar het 1.500 kilometer verderop gelegen Salta. De man had net, voor het hotel waar hij verbleef, de motor van zijn auto gestart toen een ‘wolk’ over de grond naar hem toe schoof. Het volgende moment lieten zijn zintuigen hem in de steek en toen hij weer bij positieven kwam stond hij op een landweg niet ver van Salta. Een vrachtwagenchauffeur ontfermde zich over de verwarde man en bracht hem naar een nabij gelegen politiebureau. Één telefoontje met de directie van het hotel was voldoende om de identiteit vast te stellen. Zijn auto stond nog steeds op de parkeerplaats en de motor liep nog. Na zijn ‘overhaaste vertrek’ vanaf het parkeerterrein waren er enkele minuten verstreken plus de tijd die de vrachtwagenchauffeur nodig had om de man naar het politiebureau te brengen.

Zelfverdwijningen en verschijningen

Dokter Joseph Lapponi, verbonden aan de medische dienst van het Vaticaan onder Paus Leo XVII en Pius X, beschreef in 1906 in zijn manuscript ‘Hypnotismo e Spiritismo’ enkele uiterst intrigerende gevallen van auto-televerplaatsing. Het gaat over de broertjes Alfredo en Paolo Pansini, die hun ouders tot wanhoop dreven door zomaar uit afgesloten ruimtes te verdwijnen en elders weer op te duiken. Lapponi beschrijft hoe ze op een dag uit hun ouderlijke huis in Ruvo verdwenen om een half uur
later én 30 kilometer verder, in een bootje op zee bij Bareletta terug gevonden te worden. Een andere keer, op een plein van Ruvo, ‘losten’ de broertjes voor de ogen van getuigen op in het niets om 10 minuten later én
20 kilometer verder, voor het huis van hun oom in Trani weer te verschijnen. Lapponi maakt melding van diverse tele-verplaatsingen door de broertjes. De mooiste is misschien wel deze; op een dag was bisschop Berardi Pasquale bij de ouders van de broertjes op bezoek om het fenomeen te bespreken. De bisschop zou bij dat bezoek de broertjes opgesloten hebben in hun kamer en de ramen en deur hebben verzegeld. Binnen enkele minuten waren de beide broertjes uit de kamer verdwenen zonder enig spoor na te laten.

poltergeist-wikimediafile-spontaan-PK-thumb

Illustratie; Een dienstmeisje had last van vreemde krachten die zich rondom haar concentreerden: de potten en pannen vlogen regelmatig door de lucht, als door een onzichtbare hand geworpen. Bron illustratie; http://en.wikipedia.org/wiki/Psychokinesis

De opmerkelijke gave van de broertjes begonnen vorm te krijgen toen ze in 1901 verhuisde naar een groter huis in Ruvo, Italië. In het begin kreeg de familie te maken met allerlei “poltergeistachtige” fenomenen zoals vreemde geluiden en verplaatsingen. Toen Alfredo 7 jaar oud was viel hij soms zomaar in een soort trance. Tijdens deze trance-achtige staat spraken ‘engelen’ hem toe en had hij helderziende visioenen. Snel daarna begonnen de televerplaastingen waarbij hij ergens anders kompleet verdwaasd weer op dook. Zijn jongere broertje Paolo begon later ook te tele-verplaasten. Al met al hebben de auto-televerplaastingen plaatsgevonden in een tijdsbestek van ongeveer 3 jaar toen het, met het bereiken van de pubertijd, abrupt stopte.

Hoe ongeloofwaardig de verslagen van Lapponi ook moge klinken de lotgevallen van de gebroeders Pansini zijn niet uniek. In 1965 rapporteerde UPI journalist Vincente Maliwan over de Italiaanse Philippino Cornelio Closa. Cornelio dreef zijn ouders ook tot wanhoop door telkens zomaar te verdwijnen om elders op te duiken. Ernst Meckelburg schrijft in zijn boek ‘Tijdtunnel’ het volgende over Cornelio;

verschijning-wikimedia-thumb-lady-Caravaggio

Soms zien we personen zo maar uit het niets verschijnen, soms ook weer verdwijnen. Als die figuren in de Bijbel voorkomen of op een andere manier met geloof te maken hebben, vinden we dat vaak veel minder eng. Toch komt het allemaal eigenlijk (wetenschappelijk bezien) op hetzelfde neer. Fresco; Aldo Locatellie: our lady Caravaggio an de seer Joaneta, church of St. Pelegrino, Caxias do Sul, Brazil. http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Caravaggio-locatelli-8.jpg

“Cornelio had de bijzondere gave zich te kunnen tele-verplaasten wanneer hij maar wilde. Het werd ontdekt tijdens zijn puberteit. Zoals zoveel andere kinderen op deze leeftijd had hij een denkbeeldig vriendinnetje, een geheimzinnig witgekleed meisje dat uitsluitend in zijn fantasie bestond. En met dit geestesvriendinnetje dwaalde hij al dagdromend door zeer
merkwaardige werelden. Maar wat bij andere kinderen geen bijwerkingen heeft zou zich bij Cornelio al snel ontwikkelen tot een ongewoon verschijnsel. Tijdens de ontmoetingen met zijn ‘speelkameraadje’ kwam het steeds vaker voor dat hij, zonder dat hij er zich bewust van was, verdween en ergens anders – op de binnenplaats of ergens op straat – weer hermaterialiseerde. Voor hem was dit alle realiteit, een heel gewone zaak. Zijn ontstoffelijkingen vonden plaats pal voor de ogen van de verblufte aanwezigen in het klaslokaal, op straat en vooral thuis. Uit pure wanhoop sloten de ouders Cornelio steeds vaker op zijn kamer op. Met weinig succes, zoals iedere keer weer bleek. Cornelio dematerialiseerde en verdween ogenblikkelijk naar een andere plek. Hij wenste gewoon dat hij buiten was en stond even later ook buiten. Psychiatrisch onderzoek wees uit dat de jongen volkomen in orde was. Later vertrouwde de lokale geestelijke, met toestemming van de ouders, de jongen toe aan de Amerikaanse pastoor Lester Sumrall. Sumrall exorciseerde Cornelio die zich daarna nooit meer televerplaatst zou hebben”.
Aldus Meckelburg.

Voor wie meer over deze wonderbaarlijke jongen wil weten, er bestaat een videoband van Lester Sumrall die te verkrijgen is onder de naam “ The Invisible boy”

UFO

Verdwijningen van een heel andere categorie zijn die waarbij UFO’s een rol spelen. Ondanks dat UFO’s zelf mysterieus zijn de verdwijningen in dat verband niet mysterieus. Immers de verdwijning op zich is verklaard alleen de UFO zelf lijkt onverklaarbaar. In het volgende deel kom ik hier nog op terug. Voor diegene die niet op de hoogte zijn van UFO gerelateerde verdwijningen wil ik nog even kort wijzen op het exemplarische geval van Betty en Barney Hill.

In 1961 reden Betty en Barney Hill samen in hun auto op weg naar huis toen ze een UFO zagen. Ze stopten om de UFO beter te bekijken maar toen het ding te dichtbij kwam vluchtte het stel weg. Bij het wegrijden ontdekte het echtpaar dat ze 2 uur verder in de tijd waren en 56 kilometer van het punt waar ze de UFO zagen.

kenneth-arnold-wikipediafile-ufo-thumb

Kenneth Arnold met een illustratie van een UFO. Foto: Wikipedia file UFO’s. Zo nu en dan vliegen er vreemde objecten door ons luchtruim; wie maakt die dingen en waar komen ze vandaan?

Betty en Barney doen verslag

Later weet Betty zich te herinneren dat ze aan boord van de UFO waren geweest. Saillant detail is dat Betty zich een sterrenkaart kon herinneren die de buitenaardsen hadden getoond. De sterrenkaart die Betty onder hypnose in 1963 natekende maakte geen indruk op de sceptici. Pas 8 jaar later ontdekten wetenschappers de sterrenclusters Zeta reticuli 1 en 2 en tot hun verbazing kwam die vrij nauwkeurig overeen met de kaart die Betty eerder had getekend.

Een andere aanrader is de Nederlandstalige website van Kronosworld.nl. In een artikel genaamd ‘In een oogwenk: mysterieuze verdwijningen’ komen in vogelvlucht tal van mysterieze verdwijningen aan bod.

Tot zover dit deel over mysterieuze verdwijningen en verschijningen. In het volgende deel gaan we dieper in op de betekenis van de mysterieuze ‘mist’ of ‘wolk’ waar de getuigen het over hadden. En wat zou die vreemde wereld geweest kunnen zijn waar ongelukkigen zoals de bemanning van vlucht 19 of Bruce Gernon in terecht kwamen?

Bronnen:

Terug naar de Bermuda Driehoek” (NL, PDF)
http://en.wikipedia.org/wiki/Puerto_Rico_Trench (Eng)
Into the Bermuda Triangle, Gian Quasar. Isbn. 0071452176
Bruce Gernon (Eng)
Diario de Cordoba: uit Tijdtunnel E. Meckelburg isbn 90 6010 784 5
Dr. Joseph Lapponi (Eng)
C.H. Fort, Lo! (complete books of Charles Fort) isbn 0486230945

Betty and Barney Hill abduction:

http://en.wikipedia.org/wiki/Betty_and_Barney_Hill_abduction