Dit is het derde en laatste deel over mysterieuze verdwijningen en verschijningen. In deel 1 heb ik aan de hand van verschillende verhalen een beeld geschetst van verschillende soorten verdwijningen en verschijningen, waarbij ik de nadruk legde op personen en voertuigen. Omdat vreemdsoortige ‘wolken’ vaak worden waargenomen daar waar mensen verdwijnen, ben ik in deel 2 wat dieper op het fenomeen van de vreemde wolken ingegaan. Vertaling, samenstelling en commentaar; Frank.

De Bijbelse figuur Ezechiel zag ook ooit vurige wielen in de lucht, maar dat gebeurde al een hele tijd geleden, lang voordat er hete lucht ballonnen, vliegtuigen en helikopters door de lucht vlogen? Illustratie: Wikimedia file Ezechiel

In dit deel probeer ik vanuit de kwantumfysica een antwoord te vinden op mysterieuze verdwijningen en verschijningen.

In het driedelige artikel ‘herinner je de toekomst nog’ heb ik wat achtergronden van de kwantumfysica aangestipt. Mocht u niet bekend zijn met kwantumfysica, of wilt u er meer over weten, dan raad ik u aan het artikel even door te nemen.

Laten we het geval van vliegenier Gernon, (zie deel 1) nemen om wat meer inzicht te krijgen in wat er gebeurd zou kunnen zijn. Gernon vloog dus van de Bahama’s naar Florida door een mysterieuze ‘wolk’. Éénmaal in de wolk herkende hij niets meer van de gebruikelijke wereld en zag hij alleen nog maar een ‘matgroen niets’. Hij vloog vervolgens de ‘wolk’ weer uit en de hem bekende wereld weer in om te ontdekken dat hij ergens een kwartier tijdwinst had geboekt en dat hij meer kilometers had afgelegd op minder brandstof.

Mobius band

Om een idee te krijgen wat Gernon volgens de kwantumfysica heeft meegemaakt gaan we een gedachte experiment doen.
Stel je voor dat Gernon tweedimensionaal zou zijn. Een stripfiguurtje op een strookje papier dus. Voor het stripfiguurtje zou het strookje papier gelijk zijn aan onze ruimte en tijd. Immers om van het ene uiteinde van het strookje naar het andere te komen moet hij de afstand overbruggen (ruimte) en dat zal een bepaalde duur hebben (tijd).

Goed, neem in gedachten het strookje papier, draai het halverwege een halve slag en houdt de uiteinden tegen elkaar tussen duim en wijsvinger. Als ons stripfiguurtje van de duim naar de wijsvinger wil reizen (of in het geval van Gernon van de Bahama’s naar Florida), dan moet hij over de gehele lengte van het strookje reizen.
Maar het kan korter, namelijk gelijk van de duim naar de wijsvinger. Dat kan natuurlijk niet vanwege een driedimensionaal obstakel; het strookje papier zelf. Maar als het stripfiguurtje op de een of andere wijze toch door het papier heen zou kunnen gaan, dan zou hij in een fractie van een seconde alleen de binnenkant van het papier zien en gelijk daarna op plaats van bestemming zijn.

Voor het stripfiguurtje zou de binnenkant van het papiertje net zo een onwerkelijk uitzicht bieden als het ‘matgroene niets’ dat Gernon zag. En ook het stripfiguurtje zou in tijdwinst boeken als hij de afstand van duim naar wijsvinger op deze manier aflegd.

Oké, het stripfiguurtje is gebonden aan een tweedimensionale wereld die gevangen is op een driedimensionale werkelijkheid (nog steeds het papier zelf). Stel nu dat Gernon gebonden is aan een drie (of als je tijd meerekent vier) dimensionale wereld die gevangen is in een vijf, zes of meer dimensionale werkelijkheid, dan is het verhaal van Gernon opeens niet meer zo
vreemd.

Wormgaten

Professor John A. Wheeler verbonden aan de Amerikaanse universiteit Princeton, noemt zo’n doorgang tussen onze driedimensionale wereld en hogere werkelijkheden “wormgaten’. Wormgaten, zo moet men zich voorstellen, kunnen gezien worden als vertakkingen die in de driedimensionale ruimte alles tijd- en afstandloos met elkaar verbind. Wormgaten zijn eigenlijk driedimensionaal niet voor te stellen. Maar geprojecteerd op een plat vlak lijken ze nog het meest op het holle oortje van een koffiekopje.

(Voor een heldere uitleg wat wormgaten nou precies zijn verwijs ik u naar deze korte maar krachtige Nederlandstalige website. )

De meeste mensen kennen wormgaten nog het beste van TV serie’s zoals Star Trek of Deep Space 9. In dergelijke series creëren ruimteschepen een wormgat om zodoende van het ene eind van het universum naar het andere te reizen zonder noemenswaardig tijdsverlies.

In werkelijkheid ligt dat een stuk lastiger. Wheeler toont in zijn berekeningen aan dat wormgaten nogal instabiel zijn. In de ruimte om ons heen ontstaan en vergaan voortdurend piepkleine wormgaten. Deze zeer kortlevende wormgaten hebben volgens Wheeler een grootte van een decimale breuk met 32 nullen achter de komma. En dat is heel erg klein dus. Toch heeft elk van deze piepkleine wormgaten een eigen singulariteit, een gebied waar de dichtheid oneindig groot is en het volume oneindig klein. Als neveneffecten treden er dan ruimte-tijdkrommingen op waardoor de heersende natuurwetten hun betekenis verliezen.

Op grotere schaal zou men kunnen denken aan ‘zwarte gaten’. Zwarte gaten ontstaan in de ruimte door zwaartekracht instortingen van neutronensterren met meer dan drie zonnemassa’s. Men heeft het idee dat de alles verslindende zwarte gaten, die zelfs licht absorberen, zich vormen tot een eigen gesloten universum met materie-uitstotende ‘witte gaten’. Binnen in zo’n zwart gat heerst er een singulariteit. Als je met een ruimteschip zo een gat in zou vliegen zou er, afhankelijk of je in het schip zit of er naar kijkt, het volgende kunnen gebeuren:
Door het ontbreken van ruimte-tijd zou de kapitein het idee kunnen hebben voor eeuwig in het niets te verblijven terwijl de waarnemer, op veilige afstand, zal zien hoe het schip oneindig lang wordt uitgerekt of samengeperst wordt tot een stofdeeltje. Vermoedelijk zal dan, vroeg of laat, een wit gat het schip (of losse deeltjes daarvan) op een totaal andere plek in ruimte en tijd weer ‘uitblazen’.

Reizen door een wormgat

Oké, enerzijds hebben we gezien dat mysterieuze verdwijningen en verschijningen veelal gepaard gaan met ‘vreemde wolken’ waar, als je er eenmaal in terecht komt, tijd en ruimte een heel andere betekenis krijgen. Dit komt overeen met wormgaten zoals die worden beschreven vanuit de kwantumfysica. Hoewel het theoretisch mogelijk zou moeten zijn om wormgaten dusdanig te manipuleren dat we er door heen zouden kunnen, is het praktisch gezien nog onmogelijk. Tenminste voor ons op dit moment.

Maar als we door-theoretiseren dan zou, in de toekomst, het reizen door een interdimensionale snelweg, een wormgat, heel goed mogelijk kunnen zijn. We zouden dan, vanuit bijvoorbeeld een voertuig, de ruimte voor ons kunnen bewerken zodat er een singulariteit ontstaat die groot genoeg is om door heen te kunnen en beheersbaar genoeg om niet te desintegreren of er voor altijd in gevangen te worden.

Wormhole in tijd en ruimte; de afstand wordt ineens veel kleiner? (illustratie N. Quist)

Als zo een voertuig een wormgat zou maken dan zal er op die plek een zwaartekracht-instorting plaats vinden. En zoals je de stop uit het bad trekt zou materie in een ronddraaiende beweging in het gat spiralen. Hoe dichter bij het gat hoe dichter en sneller de materie zich zal vormen. Voor een waarnemer zou dit eruit kunnen zien als een ‘vreemde wolk’. Als het voertuig vervolgens het gat in zou vliegen dan komt het, volgens de heersende kwantumfysische opvatting, als eerste in de hyperruimte terecht. In de hyperruimte heeft tijd en ruimte voor ons geen betekenis en het is zaak om de andere kant van het wormgat te bereiken. Wormgaten zijn instabiel, dus de uitgang zal waarschijnlijk een beetje verspringen. Denk hierbij maar aan zo’n decoratieve plasmabol die je tegenwoordig overal kan kopen. Als je je hand op zo’n bol legt dan zie je door de gas gevulde ruimte een straaltje elektrische stroom naar je hand toe springen. Het stroompje legt geen rechte weg naar één punt af maar kronkelt en verspringt een beetje. Af en toe zal het stroompje wel heel even rustig op één plek blijven plakken. Zo ook onze uitgang van de doortunneling van de hyperuimte. Uiteindelijk zal de uitgang even stil blijven staan op één plek en de bestuurder van het voertuig moet dan zijn kans grijpen en er door naar buiten vliegen.

Hyperdimensiemotor stelt ons in staat sterrenreizen te maken

16 Januari 2006

De Amerikaanse overheid is bezig met een hyperspacemotor die interstellaire reizen mogelijk maakt door via een andere dimensie het eindpunt te bereiken. Een reis naar Mars duurt dan slechts drie uur, en een ster op elf lichtjaren afstand slechts 80 dagen, meldt het wetenschappelijk blad New Scientist.

De motor staat theoretisch op papier, maar is gebaseerd op een controversiele kwantumtheorie over hoe het universum in elkaar zit. Detheoretische motor werkt door een intens magnetisch veld op te wekken, wat al in de 50er jaren door de bekende wetenschapper Burkhard Heim werd bedacht. Het opgewekte gravitatieveld kan een aandrijving voor een ruimteschip vormen. Als een magnetisch veld van voldoende sterkte wordt opgewekt, zal het schip in een andere dimensie verschuiven. Voor de buitenstaande waarnemer zal het schip dus uit het niets verschijnen en ook weer in het niets verdwijnen. In de hyperdimensie is de lichtsnelheid hoger waardoor er hogere snelheden bereikt kunnen worden. Als het magnetisch veld weer uitgeschakeld wordt zal het schip weer in onze eigen dimensie verschijnen.

De Amerikaanse luchtmacht heeft interesse in het idee getoond, en wetenschappers van de American Department of Energy zullen de theorie bij verdere ondersteuning uittesten. Het instituut heeft reeds de beschikking over de Z-machine, hetgeen in staat is dergelijke magnetische velden te produceren. Professor Jochem Hauser, natuurkundewetenschapper in Toegepaste Wetenschappen aan de Universiteit van Salzgitter in Duitsland, zegt dat als alles goed gaat over vijf jaar een werkend apparaat getest kan worden. Hij en een voormalig functionaris van de Europese Ruimtevaartorganisatie ESA zeggen dat de motor op een theorie gebaseerd is die erg ver gegrepen lijkt omdat het drastische veranderingen impliceert in de huidige bekende natuurkunde-wetten. “Het zou verbluffend zijn. Ik heb al een lange tijd aan aandrijvingssystemen gewerkt en het zou het meest fantastische iets zijn. De voordelen zouden vrijwel oneindig zijn”, zegt Hauser.

“Het apparaat ligt niet om de hoek. We moeten eerst bewijzen dat de theorie correct is, en er zijn vrij veel natuurkundigen die een andere mening hebben. Het is onze taak te bewijzen dat wij gelijk hebben, en dat gaan we ook doen”, zegt Hauser die Heims kwantumtheorie aanhangt.

De motor zou ruimteschepen in staat stellen naar andere zonnestelsels te reizen, op te stijgen met de wolken naar de hemel en andere
werelden in de hemel te bezoeken. “Als de theorie correct is, is die geen Sciencefiction maar science fact”, zegt prof. Hauser. “Ik heb vorige week contact gehad met de NASA en ga met iemand van de US Air Force er verder over praten. Het is echter nog een vroeg stadium. Ik denk dat op zijn vroegst over vijf jaar het apparaat getest kan worden als de theorie werkt”.

De aandacht van de Amerikaanse overheid werd getrokken nadat professor Hauser en een Australische collega, Walter Droscher een scriptie schreef genaamd: “Richtlijnen voor een ruimte-aandrijvingsapparaat gebaseerd op Heims kwantumtheorie”. Aldus het bericht in de New Scientist.

Bewijzen willen we zien

Ja, ik ook. Helaas kan ik geen bewijs leveren. Wel aanwijzingen die de bovenstaande simplificatie ondersteunen. We duiken hiervoor nog een keer in het boekwerkje van Ernst Meckelburg (Tijdtunnel) waar we het volgende kunnen lezen:

“Een Amerikaanse professor in de biochemica, had op 22 november 1966 in de buurt van snelweg nr.58 op de 1700 meter hoge Willamette-pas in Oregon een plotseling opduikend vliegend voorwerp gezien, waarvan de vreemde vliegmanoeuvres zijn nieuwsgierigheid opwekte. Hij was op een aan de rand van de weg besneeuwde heuvel geklommen om een paar foto’s te maken van de tegenoverliggende bergketen. Toen hij zijn derde foto wilde maken, verscheen voor zijn ogen een fel verlicht voorwerp dat hij maar heel kort in zijn zoeker kon zien en dat toen direct weer verdween. Op de foto is het voorwerp direct 3 keer te zien”.

Één foto laat dus drie keer hetzelfde voorwerp zien. Dat past in het idee van ons voertuig dat vanuit hyperruimte zoekt naar de meest stabiele doorgang naar buiten. Omdat van hyperruimte gezien tijd irrelevant is, kan ons voertuig inderdaad gemakkelijk 3 of meer keren op, vanuit ons gezien, hetzelfde moment proberen de meest stabiele doortocht proberen te vinden.

Natuurkundige Burkhard Heim zal met bovenstaande aanwijzing geen probleem hebben. In zijn “Einheitliche 6-Dimensionale Quanten-Geometrodynamik”  meent Burkhard dat zulke voertuigen (UFO’s) in feite televerplaatsingsmachines zijn die vanuit een hogere dimensionaliteit, de hyperruimte, opereren. (Denk nog even terug aan het geval van Betty en Barney Hill in deel 2.) In detail denkt Burkhard echter dat het geen kwestie is van domweg 1 op 1 door zo’n wormgat vliegen is, maar hij stelt zich meer een proces voor van de-materialiseren en materialiseren. Een proces wat je kunt vergelijken als men in series zoals Star Trek van de ene plek naar de andere ‘ge-beamed’ wordt.

Beam me up, Scotty

We gaan weer even terug naar het boek van Meckelburg die het volgende relaas heeft beschreven:

“Een tweede geval dat de hypothese van tele-verplaasting hard zou kunnen maken, deed zich op 5 juli 1964 voor. De Zweed Barry Andersson uit Stockholm was op die dag op weg naar het Kenai-schiereiland in de buurt van Anchorage (Alaska). Hij wilde gaan vissen bij Cook Inlet. Vooraf wilde hij met zijn 35 mm camera wat foto’s maken van het landschap. Om zelf ook op de foto te komen, zittend in zijn vissersbootje, gebruikte hij een statief met zelfontspanner. Op het moment dat hij de camera had ingesteld en zijn positie voor de foto wou innemen zag hij plotseling een schotelvormig object dat aan de andere oever opsteeg. Andersson bleef als versteend staan en de camera nam de foto.

Op de bewuste foto is Andersson van achteren te zien met zes helverlichte, bijna doorzichtige, steeds groter wordende doorsneden van een bijzonder vliegend voorwerp. Vermoedelijk had het ding zich voor de ogen van Andersson gedematerialiseerd en direct daarop weer gematerialiseerd. Zou de UFO hem daarentegen snel genaderd zijn en niet in een fractie van een seconde uit onze wereld
verdwenen zijn om weer terug te keren dan zou het voorwerp op de foto alleen maar wazig zijn”.

Foto expert Adrian Vance (die de foto van Andersson onderzocht en beschreef in zijn boek, Ufo’s, the eye and the camera) kwam tot de conclusie dat het hier afgebeelde vliegende voorwerp van onbekende herkomst was en dat het, gedurende de opnametijd (die slechts een fractie van een seconde duurt) verschillende keren was verdwenen en weer opgedoken.

En dan komen we vanzelf op de visie van Jacques Vallee, die als kritisch natuurwetenschapper al jaren het fenomeen UFO’s onderzoekt. Vallee zegt teleurgesteld te wezen als UFO’s inderdaad ruimteschepen blijken te zijn. Volgens Vallée zijn UFO’s waarschijnlijk “vensters” naar andere dimensies, gemanipuleerd door intelligente, vaak speelse, altijd raadselachtige wezens die we nog niet begrijpen.

(Onze collega’s van UFO plaza hier een mooi Nederlandstalig diepte interview met Vallee)

Meer verdwijningen

In het boek ‘Phenomena: A book of wonders’ zijn een aantal beschrijvingen van verdwijningen opgenomen die ik u niet wil onthouden;

“Een artikel in ‘The Times’ van 11 december 1873 vertelt over een bejaard echtpaar, de heer en mevrouw Cumpston, die in een hotel in Bristol lagen te slapen en door een lawaai werden gewekt. De heer Cumpston stapte uit bed op de vloer, die zich op hetzelfde moment leek te openen. Hij stond op het punt om een zwarte afgrond te vallen toen zijn vrouw hem greep en terugtrok. Ze ontvluchtten in paniek door het raam de kamer uit en werden in hun nachtgoed aangetroffen op het station, waar ze de politie probeerden te bereiken.

In de Londense Daily Chronicle van 30 juli 1889 stond te lezen hoe de heer Macmillan (van de gelijknamige uitgeverij) op de dertiende van die maand naar de top van de berg Olympus in Griekenland klom. Men zag hem vanaf de top wuiven en dat was het laatste wat men van hem gezien heeft. Ondanks een zorgvuldige zoektocht en het uitloven van beloningen is er geen spoor meer van hem gevonden”.

Onderzoeker M.K. Jessup vond een oud verslag in de Spaanse rechtbank-archieven van een aanklacht die de inquisitie aanspande tegen een onfortuinlijke soldaat. De soldaat was op 25 oktober 1593 totaal verbijsterd en uit het niets verschenen op het “la Plaza Mayor” van Mexico Stad. De soldaat, die het uniform droeg van een regiment dat gestationeerd was op de Filippijnen, verklaarde dat hij enkele momenten voor zijn verschijning in Mexico nog gewoon wacht liep in Manilla (zo’n 13.500 kilometer verder.) De soldaat wist allerlei details te vertellen over zijn verblijf in Manilla. Zo liet de soldaat weten dat kort voor zijn plotselinge verschijning in Mexico de gouverneur van Manilla was vermoord. Maanden later bevestigde een schip uit de Filippijnen het verhaal van de soldaat over de moord op de gouverneur.
Meer details over dit verhaal kunt u op deze site (It) vinden.

Hyperruimten in verbinding met de aarde; Stargate? (Illustratie N. Quist)

Zoveel informatie en zo weinig tijd

Om te voorkomen dat dit artikel en boekwerk wordt leg ik nu mijn pen neer. Ik denk dat ik u voldoende aanknopingspunten heb gegeven om zelf een mening te
vormen en verder onderzoek te doen.

De bemanning van Vlucht 19, Gernon, Vidal, Betty en Barney Hill en anderen hebben elk op eigen wijze een verblijf in hyperruimte mogen meemaken. En of de doortocht naar de hyperruimte opzettelijk door wezens uit andere dimensies is gecreëerd of door toevallige fluctuaties in het kwantumschuim, het effect is hetzelfde. Kennelijk kunnen mensen en dingen, al dan niet tijdelijk, uit onze eigen driedimensionale werkelijkheid verdwijnen en soms ook weer verschijnen. Omgekeerd werkt het kennelijk ook, in dit artikel op onze site blijken er soms wezens op te duiken die niet thuis horen in onze wereld. Dat je af en toe vast komt te zitten tussen de draaideur naar andere dimensies zou de regens van bloed kunnen verklaren die we in deel 2 aan bod lieten komen. Maar er is meer…

In een eerder artikel ‘Vreemde vogel’ zagen we dat vogels zichzelf soms, en masse, zomaar te pletter vlogen tegen het wegdek. Biologen kunnen het niet verklaren, maar stel dat de arme dieren te dicht in de buurt vlogen van een wat groter opduikend wormgat. De kromming die zou optreden in ruimte-tijd zou het voor de dieren onmogelijk maken te bepalen wat onder en boven is. Het kan ook erger; dan vliegen de vogels zo een wormgat binnen (of worden erin gezogen). Dat zou in ieder geval een goede verklaring bieden voor het spoorloos verdwijnen van de 29.000 pelikanen in 2004.

Op een wat kleinere schaal zouden de wat grotere wormgaten bij u thuis verantwoordelijk kunnen zijn voor het verdwijnen van sleutels, brillen en andere kleinoden…

…misschien is uw geheugen toch niet zo gebrekkig.

Vertaling, samenstelling en commentaar Frank.

Bronnen:

Vance, Adrian
Ufo’s, the eye and the camera / Adrian Vance. – New York : Barlemnir House Publishers, 1977. – 150 s.
E. Meckelburg,Tijdtunnel: ISBN 90 6010 784 5
J. Mitchell en J.N. Rickard, Phenomena: A book of wonders ISBN 90 6235 106 8

Möbius band:

http://nl.wikipedia.org/wiki/M%C3%B6biusband

Zie ook op deze site: verdwenen en verschenen waterbuffels.

Heim’s Theory of Elementary Particle Structures