Welkom terug in het tweede deel over mysterieuze verdwijningen en verschijningen. In het vorige deel, dat u hier kunt lezen, heb ik aan de hand van enkele casussen laten zien dat er soms complete boten, vliegtuigen, auto’s en zelfs mensen verdwijnen om soms heel ergens anders weer op te duiken. Tenminste in het gunstigste geval. Meestal wordt er nooit meer iets van de ongelukkige(n) vernomen. Vertaling, samenstelling en commentaar; Frank.

Illustratie; Wikimedia file: raining animals. Weird rain in Singapore

In dit deel gaan we wat dieper in op de materie en begeef ik mij op het glibberige pad van de mogelijke verklaringen van het fenomeen. Maar eerst, om nog even in de stemming te komen, neem ik u mee naar 1943 wanneer de Tweede Wereldoorlog in volle gang is. We bevinden ons aan boord van een Amerikaanse bommenwerper, op 8300 voet hoogte, boven de jungle van Birma.

Oud-kapitein en voormalig NASA medewerker Stuart C. Burdick verhaalt in een boek van onderzoeker Charles Berlitz genaamd  “Spoorloos in de Bermuda Driehoek” hoe hij voor zijn eigen ogen, en op nog geen 70 meter afstand, een complete bommenwerper heeft zien verdwijnen in een mysterieuze wolk om nooit meer terug te keren. Ik citeer:

“Onze basis bevond zich in de buurt van Moran, vlakbij het op de kaart aangegeven plaatsje Moranhat. We werken, gescheiden van ons in China gestationeerde 490e bommenwerper squadron, ten noorden van de Naga-heuvels die de grens vormen van het Indiase Assam en Noord-Birma. Het is begin september 1943 rond een uur of 9 ‘s morgens als we over de heuvelkam vliegen. We vliegen op ongeveer 8300 voet (2500 m) en onze snelheid ligt rond de 210 knopen (390 km/u). Naast ons, op ongeveer 70 meter afstand vliegt luitenant Reynards op de rechtervleugelpositie. Ik ben co-piloot en kan het toestel van Reynard duidelijk in het oog houden. Plotseling duiken er een paar kleine wolken voor ons op. Ze hebben allemaal bijna dezelfde vorm, iets wat ik zelden heb gezien. De wolken zijn zo groot dat een B-52 bommenwerper er, in slechts een fractie van een seconde, in zou kunnen verdwijnen.

Ik zie hoe Reynard recht de wolk invliegt en verdwijnt. Hij komt eenvoudigweg niet meer tevoorschijn uit de wolk. Ik schrik ontzettend en alarmeer gelijk de piloot die onmiddellijk een bocht naar rechts neemt. We beginnen te zoeken naar het vliegtuig. We doorbreken zelfs de bevolen radiostilte om de piloot van het linker vliegtuig op de hoogte te brengen, maar deze heeft de verdwijning van Reynard ook al bemerkt en zoekt mee. Er is geen spoor van Reynard en zijn vliegtuig meer terug te vinden. Later zal de jungle reddingsdienst op de door ons opgegeven positie het terrein doorzoeken. Er wordt niets gevonden, geen wrakstuk, geen overlevenden helemaal niets”.
Aldus het relaas van Burdick.

Flinke zijstap: Bizarre Wolken

In deel 1 kwamen we ze al tegen en net zo als in het geval van Reynard spelen ‘wolken’, of wat het dan ook moge wezen, vaak een bizarre rol bij de verdwijningen van vliegtuigen. Getuigen op de grond of op schepen spreken daarentegen vaak van een zeer dichte ‘mist’. In alle gevallen meent men dat de wolken een vreemde of afwijkende vormen hebben. Maar, los van de verdwijningen, wat weten we eigenlijk van ‘vreemde’ wolken?

De Brit Edward Netley doet in een artikel van het 
gezaghebbende Journal of Meteorology (“Unusual Circulating Cloud Object”,  U.K., 21:384, 1996) verslag van een waarneming die hij en zijn vrouw hebben gedaan.

Op 24 juli 1996 omstreeks middernacht waren Edward en zijn vrouw, zoals gebruikelijk, de hemel aan het afspeuren. Opeens kregen ze een heel bijzondere wolk in het oog. De wolk was bijna perfect gevormd. Ondanks dat Netley meent dat het om een natuurlijk fenomeen ging noemt hij de wolk in zijn artikel een ‘wolkenobject’. In de afgelopen 30 jaar dat het echtpaar vanuit meteorologisch oogpunt de hemel bestudeert hadden ze nog nooit zoiets gezien.

Het was die dag warm geweest en de lucht was een beetje vochtig, een bescheiden briesje woei vanaf de oceaan. De wolk was aanvankelijk ongeveer een kilometer van het echtpaar verwijderd en toe ze naar de wolk toeliepen nog maar zo’n 400 meter. Het ‘object’ bestond uit een langzaam roterende ring van dunne, verticaal georiënteerde wolkjes. De ring had een geschatte doorsnede van 80 tot 100 meter en maakte horizontaal ongeveer 1 omwenteling per minuut. Vreemd genoeg roteerde de ring zelf ook weer in een diameter tot wel 10 keer groter dan de ring zelf. Voor de grote rotatie had de ‘wolk’ ongeveer 4 minuten nodig. Het hele fenomeen duurde ongeveer een uur waarna het langzaam oploste.
Aldus Netley die samen met zijn vrouw de waarneming deed in Malborough, South Devon, Engeland.

Wie dacht dat de ‘wolk’ van Netley vreemd was kan zijn of haar borst nat maken. Er zijn wolken waar geen regen uit valt, maar bloed en vlees. Tenminste volgens John Hairr, een historicus en schrijver, die al jaren het fenomeen van de bloed- en vleeshuilende wolken in kaart tracht te brengen.
Om sceptici het argument te ontnemen dat het in dergelijke gevallen om ‘afval’ uit vliegtuigen zou gaan beperk ik me hier tot een tweetal historische en gedocumenteerde gevallen. Ik vat samen uit het werk van Hairr.

Bloedwolken

Een incident speelde zich af in Noord Carolina (VS) en vond plaats op 15 februari 1850 op de boerderij van Thomas Clarkson. Het verhaal is ook verschenen in de krant North Carolian (Great fall of flesh and blood) op 8 maart 1850 en gaat als volgt:

Op de 15de februari 1890 viel er op ongeveer 30 meter van het huis van de heer Thomas M. Clarkson een bui van vlees en bloed over een lengte van ongeveer 100 meter. De delen leken afkomstig van vlees, lever, hersens en bloed. Sommige bloedsporen lekte nog van de bladeren en moesten erg vers zijn geweest. De drie kinderen van Clarkson waren op 30 meter afstand van de bui toen ze zagen dat het geen regen maar bloed en vlees was dat naar beneden viel. Toen de gealarmeerde moeder naar buiten kwam was de bui al over maar overal lagen vleesresten en bloedsporen. Buurman Neill Campbell verscheen een korte tijd later en bevestigde dat er overal vleesresten en bloedsporen te zien waren. Volgens de kinderen hing er tijdens de bui een bloedrode wolk boven het erf van Clarkson en had het de vorm van een zogenaamde windveer. Het heeft verder die dag niet geregend.

Mr. Holland die het verslag heeft gedocumenteerd had ook enkele monsters van de vleesresten en bloedsporen meegenomen. Onderzoek met microscopen wees uit dat het inderdaad om bloed en vlees ging, maar van wat of wie bleef onbekend.

Het volgende relaas stamt uit 1884 en vond plaats op 25 februari op het land van mevrouw K. Lasater in New Hope Township, Chatham County in Noord- Carolina. Mevrouw Lasater stond in een vers omgeploegd veld toen er vlak naast haar een bui van bloed viel. De hevig geschrokken vrouw alarmeerde de buren die dan ook massaal aankwamen om de plek des onheil zelf te bekijken. Het verhaal en de getuigenverslagen zijn opgenomen in de krant Chatham Record (6 maart 1884.)

S.A. Holleman was één van de eersten die de plek bezocht, hij omschreef het als volgt: ”In een bijna rechthoekige vorm lagen er
over een lengte van ongeveer 23 bij 16 meter overal bloedspatten. De spatten varieerden van zo groot als een pinda tot zo groot als een vinger van een volwassen man tot spatten van ongeveer 30 vierkante centimeter. De kleinere spatjes waren al grotendeels geabsorbeerd door de grond”. Het was die dag prachtig weer.

Er werd door dr. Sidney Atwater monsters van de bloedspatten genomen en naar de universiteit van Noord Carolina gebracht voor nader onderzoek. Daar onderzocht dr. prof. Francis Preston Venable de monsters. Venable kon later niets anders concluderen dan dat het inderdaad om bloed ging, maar om wat voor soort bloed kon hij niet zeggen. En dat terwijl Venable destijds dé aangewezen persoon was om een sluitend antwoord te formuleren. In zijn verslag (Fall of blood in Chatham County, Journal of the Elisha Mitchell Scientific Society 1883-1884 vol. 1 p.38) sluit Venable een grap uit.

En blijkens de toevoeging van Hairr heeft de wetenschap tot op de dag van vandaag nog steeds de bloedmonsters niet kunnen herleiden tot hun afkomst. Volgens Hairr zijn er meer verslagen waarbij bloed en/of vlees uit de lucht viel. Ik zal daar later in een ander dossier op terug komen.
(In een eerder artikel dat verscheen op deze site staan enkele andere historische gevallen van ‘rode materie’ en dode vogels die zomaar uit de lucht vielen.)

Atoombomwolk?

Op 9 april 1984 zagen de bemanningsleden van drie verschillende luchtvaartmaatschappijen vanuit hun vliegtuig een enorme paddestoelvormige wolk boven zee op ongeveer 250 kilometer van Japan. De vreemde wolk bewoog zich snel omhoog vanuit een wolkendek dat op ongeveer 450 meter hoogte lag. De wolk steeg op tot een hoogte van ongeveer 2000 meter en had een maximale diameter van ongeveer 300 kilometer. Één van de piloten vreesde voor een nucleaire explosie en gaf zijn crew opdracht om de zuurstofmaskers te gebruiken. Door de verontruste meldingen van de piloten werd er vanuit Japan een F-4 Phantom straaljager de lucht in gezonden om metingen te verrichten. De straaljager mat geen abnormale hoeveelheden radioactiviteit. Vanuit een basis op Wake Island kon men, dankzij het gebruik van de hydrofoon, vaststellen dat er in het zuidoosten een klein beetje onderzeese vulkanische activiteit gaande was. Maar het gerommel van de vulkaan was te zuidelijk om als mogelijke verdachte voor de wolk in aanmerking te komen.
Geen van de getuigen of detectieapparatuur hadden lichtflitsen of explosies waargenomen. De uiteindelijke conclusie van de onderzoekers was dat de wolk of afkomstig was van een enorme door mensen gegenereerde atmosferische explosie of door een of ander onbekend natuurlijk fenomeen.

Voor diegene die geïnteresseerd is in hoe men tot deze briljante conclusie is gekomen, het relaas staat in het blad Science 227:607 1985 (Daniel A. Walker, Kaitoku Seamount and the Mystery Cloud of 9 april 1984.)

Het zien van Ufo’s gaat vaak gepaard met het waarnemen van vreemde wolkenformaties.  Deze foto werd genomen in Nederland, een dag voordat er aardig wat Ufo meldingen werden gedaan. Toeval of heeft het met elkaar te maken? (Foto; redactie Dossierx.)

Verklaarde wolk?

Op 1
september 2004 konden de inwoners van het oostelijke gedeelte van Amerika en Canada aan de avondhemel een vreemde hel oplichtende zilverkleurige ronde wolk zien. De wolk breidde zich gedurende 25 minuten keurig uit om daarna langzaam op te lossen.

Gelukkig kon deze mysterieuze wolk snel verklaard worden. Volgens Space.com betrof het een zogenaamde fuel dump van een raket. Verantwoordelijk voor deze brandstofdump zou het US National Reconnaissance Office zijn geweest. Eerder die dag hadden zij vanaf Cape Canaveral met behulp van een Centaur raket een satelliet in omloop gebracht. Het schijnt normaal te zijn dat wanneer de stuwraket loskoppelt van het bovenste gedeelte er resterend brandstof in de atmosfeer terechtkomt. En omdat op die hoogte het zonlicht nog weerkaatst op de brandstof lijkt het vanaf de aarde gezien dat het een helverlichte bal of wolk is.

Afgezien van de vraag wie of wat het ‘US National Reconnaissance Office’ is en waarom zij zonodig satellieten in omloop moeten brengen, biedt de verklaring geen antwoord op wat sommige getuigen die avond menen te hebben gezien.

Vanuit Ithaca, New York bekeek Joseph Storch met een 7 x 50 verrekijker het fenomeen en rapporteerde een kern in de wolk te hebben gezien met vier vlinderachtige ‘bloemblaadjes’ die naar buiten uitstraalden.

John Bortle, een bekende amateur-astronoom, bekeek vanuit zijn huis in  Stormville, New York ook de vreemde wolk en hij meende, al turend door zijn verrekijker, iets te herkennen wat leek op ‘bloemblaadjes van een daglelie’.

Bill Bogardus en zijn vrouw bekeken vanuit Long Island, New York het fenomeen en na bestudering door zijn 8 inch telescoop meende het echtpaar
twee lichtpunten in de wolk te hebben gezien, er leek een straal ‘gas’ uit te komen.

Ik laat het aan u om de getuigenverslagen te interpreteren. Formeel gezien is de wolk verklaard en kennelijk ontstaan er ook door menselijk toedoen vreemde wolken.

UFO’s op NASA filmmateriaal; Wikimedia file, Ufo’s

UFO’s uit de wolken

Op onder andere de Engelstalige website van skygaze.com staan diverse verslagen te lezen over sigaarvormige wolken waar, volgens waarnemers, UFO’s uit tevoorschijn zijn gekomen. Ik zal er eentje die als exemplarisch mag gelden voor u vertalen.

Vlak voor de UFO golf in de herfst van1954 in Frankrijk zagen diverse getuigen, waaronder twee agenten, een militair en een zakenman, een bijzonder object boven het plaatsje Vernon. Het was een sigaarvormig object van ongeveer 100 meter lang dat langzaam boven de noordelijke oever van de Seine zweefde. Plotseling kwam er vanuit de onderkant van de ‘sigaar’ een kleiner schotelvormig object. Eerst viel het gewoon naar beneden maar halverwege vertraagde het, schommelde even en vloog toen met grote vaart weg. In de volgende 45 minuten kwamen er op deze wijze meer schotelvormige objecten uit de ‘sigaar’ voordat deze zijn helderheid verloor en verdween.

In de literatuur komen sigaarvormige ‘wolken’ of objecten die vaak samengaan met kleinere schotelvormige objecten vaak voor, vanaf het einde van 1940 tot in de jaren ’60.  Om de een of andere reden namen de weernemingen van dergelijke ‘wolken’ na de jaren ’60 af. In de Ufologie worden dergelijke ‘sigaren’ ook wel moederschepen genoemd.

Even vrij speculeren

In het eerste deel heb ik u kennis laten nemen van de verschillende
manieren waarop sommige verdwijningen plaats kunnen vinden. Opvallend hierbij was dat veel getuigen spreken over een ‘wolk’ of een ‘mist’. Als we de verhalen mogen geloven dan zou het zo zijn dat eenmaal in zo’n ‘wolk’ terechtgekomen men vrijwel zonder tijdsverlies tot wel duizenden kilometers verderop terecht kan komen. Getuigen die in zo’n wolk zaten herkenden in hun omgeving niets meer van de oude vertrouwde wereld. Zo zag bijvoorbeeld de bemanning van vlucht 19 geen zon of land meer en in plaats van een blauwe zee een melkwitte. In wat voor soort omgeving zaten deze mensen dan?

In dit deel heb ik een scala aan vreemde wolken de revue laten passeren. Wolken die niet verklaard kunnen worden door meteorologische omstandigheden of herleid kunnen worden tot menselijk handelen. Uit sommige wolken regent het zelfs bloed. Zou het zo kunnen zijn dat dit bloed afkomstig is van een ongelukkige die vanuit een andere tijd of ruimte in een dergelijke wolk terecht is gekomen?

En dan hebben we nog de UFO’s. Sommige UFO waarnemingen worden in direct verband gebracht met mysterieuze wolken. Anderzijds worden UFO’s ook vaak in verband gebracht met verschuivingen in tijd en ruimte zoals in het geval van Betty en Barney Hill.

Zou er een acceptabele theorie zijn die al deze fenomenen in één keer kan verklaren? Ja dus, die is er. Tenminste volgens, onder andere Nobelprijswinnaar professor Leon N. Cooper. Volgens Cooper betekenen de talloze ongerijmdheden in de schijnbaar vastliggende wetten van onze huidige natuurwetenschappen (die op zich al tegenstrijdigheden en anomalieën bevatten) dat de ons reëel voorkomende wereld in werkelijkheid bestaat uit een veelvoud van elkaar overlappende werelden.

Verhalen over vreemde verschijningen zijn zo oud als de mensheid:  in de oude Engelse verhalen rondom Koning Arthur en de ridders van de Ronde Tafel verschijnt in het kasteel een vrouw die de Graal toont aan de ridders. Illustratie: Wikimedia file; Holy Grail

Een andere Nobelprijswinner, de Britse Brian Josephson, neemt het nog een stapje verder. Hij meent in de meer dan 2000 jaar oude Indiase geschriften, de Veda’s, aanwijzingen te vinden die steeds meer aansluiting vinden op de moderne natuurwetenschappelijke inzichten. Volgens Josephson leert de Veda ons dat het universum geen zelfstandige, absoluut onafhankelijke eenheid is. Het universum kent eerder, zo beweren zij, een nauwe wisselwerking met een homogene totaliteit, waarvan het tegelijkertijd de bewegingen belichaamt. Volgens Josephson kunnen de oude schrijvers alleen maar doelen op een soort multi-dimensionale ‘opperkosmos’ met een holografisch karakter.

Wat de bollebozen ons proberen duidelijk te maken is dat de verhalen in TV series zoals ‘Star Trek’ of ‘the Twilight Zone’ meer realiteit bevatten dan je zou vermoeden. Natuurlijk schreeuwt deze laatste bewering om verduidelijking en een verduidelijking zult u krijgen. In het volgende deel kijken we door de ogen van de kwantumfysica naar het fenomeen van de mysterieuze verdwijningen en verschijningen. Om u alvast een beetje voor te bereiden laat ik u achter met de beroemde uitspraak van Freeman Dyson (Professor Theoretische Natuurkunde, Princton University);

‘Ieder vermoeden, dat niet in eerste instantie belachelijk lijkt, is uitzichtloos.’

Bronnen:
Charles Berlitz, Spoorloos in de Bermuda Driehoek ISBN:  9025709788
E. Meckelburg,Tijdtunnel: ISBN 90 6010 784 5