Helemaal dol zijn wij op ze: die onverklaarbare maar waar gebeurde verhalen waarvoor wij geen enkele hedendaags wetenschappelijke verklaring kunnen bedenken. Ze laten ons achter met totale stomheid geslagen. Maar wel met stof tot dieper nadenken want; ‘… is er veel meer tussen hemel en aarde?’

Als je onzichtbare bewoners in huis hebt…
Heb je ooit wel eens meegemaakt dat je voetstappen van mensen -die er niet echt lijfelijk aanwezig zijn- hoort in jouw huis? Dit soort woningen noemt men dan een spookhuis en alleen al bij het horen van die verhalen, kunnen de rillingen je al over de rug gaan lopen. Een van de voormalige bewoners van zo’n spookhuis deed een uitgebreid verslag…

”Zo’n twaalf jaar na de 2e wereldoorlog betrok ons gezin een oud rijtjeshuis in Rotterdam. De woningnood in die periode was behoorlijk en natuurlijk waren mijn ouders daarom erg blij met die woning: een wonder dat het huis zomaar leeg stond! Het vreemde was alleen dat het huis, hoewel leeg en onbewoond naar het scheen, helemaal niet onbewoond bleek. Gedurende de eerste periode in het spookhuis hadden wij als nieuwe bewoners natuurlijk helemaal niets in de gaten want we waren ook zo druk bezig met het versjouwen van huisraad, het ophangen van lampen en het behangen van de muren. Maar toen na een tijdje alles op plek stond en de rust in het huis was weergekeerd, begonnen de onzichtbare bewoners zich geleidelijk aan te manifesteren. Op de zolder werden met regelmaat voetstappen gehoord terwijl er niemand te zien was. Vanuit de ruimte onder de knok van dak, werd zo nu en dan een vreemd zwaar geschuifel gehoord. Opmerkelijk was ook dat voorwerpen zich uit zichzelf leken te verplaatsen. Ons gezin was totaal onbekend met literatuur over het paranormale en wij wisten op dit punt echt van helemaal niets. Voor alle voorvallen werden dan ook andere verklaringen gezocht. Het vreemde geschuifel kwam vast door tocht of zo, de zich verplaatsende objecten: een ondeugend kind? De voetstappen: klonk het geluid niet door, van bij de buren vandaan?

Nachtmerries, echt vreselijke nachtmerries, kreeg ik in dat huis en ze gingen altijd over de oorlog, over mensen die achterna gezeten werden en wilden vluchten. Dat lukte niet, ze werden weer opgepakt. Ze probeerden zich te verschuilen in de hoeken van de slaapkamer, boven op zolder. Maar dat hielp niet. Er was een vrouw en ook een tweetal mannen die wanhopige pogingen deden om het huis te ontvluchten. Zij kermden en huilden in mijn dromen. Overdag kwam ik ze niet tegen, ik kende ze helemaal niet. Ze woonden niet in de straat of zo, nergens te zien, nergens te herkennen. Ik begreep er als kind helemaal niets van. Door de jaren heen hebben we veel vreemde voorvallen meegemaakt. Zo hadden we een metalen broodtrommel (in die tijd heel modern) die soms vanzelf open- en dichtklapte. Lichten die vanzelf aan- en uitgingen. Spullen die zich vanzelf verplaatsten en dingen die uit zichzelf op de grond vielen. Gedurende die manifestaties op zolder liepen de rillingen je over de rug en gingen alle haren in je nek recht overeind staan. Ik rende dan zo hard als ik kon naar beneden. ‘Ach welnee, je moet het je hebben verbeeld’ sprak mijn moeder me dan geruststellend toe. ‘Oh, is dat mijn verbeelding: wel eng hoor.’ zei ik en nam me voor om me echt niets meer te verbeelden. Maar hoe ik ook mijn best deed, mijn nachtmerries bleven.

Toen we na jaren opnieuw de kamer beneden gingen behangen, besloot mijn vader om het oude behang van de muren af te halen. We hielpen mee om de lagen behang van de muren af te scheuren. Daar op de nu kale muren ontwaarden wij zowaar hakenkruizen uit de oorlog? We vonden ook nog een verborgen ruimte boven de kast in de woonkamer waarin exemplaren van Der Spiegel en andere oude kranten lagen en die dateerden uit de oorlog van 1940-1945. ‘Gooi ze maar snel weg’ zei mijn vader terwijl hij voortmaakte met het behangen van de kamermuren. ‘Maar wat gebeurde er allemaal in die oorlog?’ vroeg ik, want als kind wil je natuurlijk alles weten over datgene waar je bijna nooit wat over hoorde. ‘Nee hoor: niets er over, hup, ga lekker spelen.’ zei mijn moeder. Maar die nacht droomde ik alweer over die vrouw die zich wilde verstoppen in een hoek onder mijn bed vanwege de boze mannen in uniform… Weer zo’n rot droom, vreselijk! En weer zo’n middag dat er vreemde geluiden te horen waren vanuit de ruimte onder het dak.

Na een aantal jaren verhuisden wij naar een andere woning en het vreemde is dat ik die enge dromen nooit meer heb gehad. Ik was ineens genezen van mijn ‘enge dromen kwaal’. Wel hoorden we een tijdje later dat ook nieuwe bewoners van ons voormalige huis, er niet echt gelukkig waren. Want ze hoorden vreemd geschuifel vanuit de ruimte onder het dak, voetstappen op de zolder terwijl er niemand aanwezig was. Dingen verplaatsen zich, ja ook bij hen, uit zichzelf en er vielen spullen op de grond en zij vertelden vervolgens dat het er spookte! Zij hadden dus al heel snel door dat er iets niet in orde was en waren erg blij dat zij al spoedig weer een andere woning hadden gevonden want: ‘Brrr, wat een eng huis!’ De laatste huurder had navraag gedaan naar de geschiedenis van het huis en kreeg te horen dat het huis, voordat wij erin kwamen, ook al een tijdje had leeggestaan want niemand wilde er in wonen? Nog een ander eerder gezin met enge spookverhalen over het huis? Het spookhuis bestaat inmiddels gelukkig niet meer: gesloopt wegens stadsvernieuwing. Nu maar hopen dat de geesten van de overledenen zich uiteindelijk toch konden losmaken van hun absoluut vreselijke levenseinde en konden optrekken naar het hemelse hiernamaals… Die vreselijke oorlog van ’40-’45 had, zeker voor hen, al veel te lang geduurd: zo’n 35 jaar lang?”

Oproep: heeft u ook iets totaal onverklaarbaars meegemaakt en wilt u uw verhaal (anoniem) aan ons kwijt, stuurt u ons dan een mailtje?