Boekrecensie ‘Ontvoerd in een Ufo’

In noordelijk Arizona – het rotsachtige bosgebied en thuisland van de Apache, Navajo en Hopi – deed zich een hele reeks vreemde zaken voor. Koeien werden chirurgisch verminkt aangetroffen in de weilanden en grote schitterende objecten tolden door de hemel met rode, groene en witte voerlichten. Die hemeljuwelen waren de indianen niet vreemd; ze tollen aldaar sinds oeroude tijden door de hemel. De indianen vertelden – zittend rond het kampvuur – de verhalen over die mysterieuze geest-wezens. In hun vonken schietende lichten reizen zij van de oneindige hemel naar de aarde. In het verleden waren heel wat krijgers meegenomen in die fonkelende dingen, ze verdwenen naar de sterren. Soms keerden ze terug, soms huwden ze hemelse vrouwen. In november 1975 overkomt het Travis en hij wordt vervolgens vijf dagen lang vermist…

Illustratie van de redactie; vreemd licht tussen de bomen. In dit geval is het lensflare, een effect door lichtinval op de lenzen van de camera.

Het vreemde licht tussen de bomen
Travis had een tijdelijke job als houtkapper aangenomen. De maatschappij die het gebied beheerde zag het bos graag wat uitgedund en samen met zijn vijf collega’s had hij de hele dag bomen staan kappen in het uitgestrekte woud. Tegen een uur of zes besloten houtkappers dat het mooi was geweest voor die dag en begonnen hun zagen en ander gereedschap in de truck te laden. Na zessen reden ze in hun truck van het terrein af en volgden de weg naar het dorp. Kort daarop zagen ze een vreemd licht schijnen door de bomen in het bos, wat verderop langs de weg. Dichterbij gekomen trapte de bestuurder op de rem want een van de houtkappers opperde dat het wellicht een neergestort vliegtuig zou kunnen zijn. Misschien konden ze hulp bieden. Travis opende het portier van de truck en liep als eerste op het geel-witte licht tussen de bomen toe. Vol verbazing staarde hij even later naar het zes en halve meter grote object dat daar boven een houtstapel hing. Het ding straalde het geelwitte licht uit en zweefde zo’n zeven meter boven de grond. Het was ovaalvormig en het had een koepel op de top maar hij kon niet ontdekken waar het licht vandaan kwam. Het licht leek van binnenuit de schotel te komen. Travis (van Indiaanse komaf) had de vele verhalen erover van zijn Indiaanse voorouders gehoord en besloot het hemeljuweel nu eens goed te bekijken. Hij sloop dichterbij en wilde de onderkant bekijken om te zien hoe het kon vliegen. Maar dat lukte niet want daar stond de houtstapel.

De opstartende machine
Wel kon hij schuin omhoog naar de onderzijde van het ding kijken: er zaten geen luiken of ramen in en was volkomen glad. Vanuit de truck brulden zijn collega’s dat hij terug moest komen. Ze waren behoorlijk ongerust geworden en wilden de plek liever meteen verlaten. Maar Travis was nieuwsgierig en sloop gebogen op de houtstapel toe. Bewonderend bekeek hij vanachter de houtstapel het vreemde zweefding dat nu begon te piepen op een vreemd hoge toon. Toen klonk er een vreemd geluid vanuit de schotel (een soort mechanische gong) en de machine begon op een eigenaardige manier te tollen, eerst langzaam en toen versnelde het zijn wenteling. Een vreemde angst bekroop hem en het drong tot hem door dat hij nu toch echt moest maken dat hij wegkwam. Maar het was al te laat want op het moment dat hij opstond vanuit zijn gehurkte houding vanachter de houtstapel, sloeg het noodlot toe. Een enorme drukgolf raakte hem van voren en het leek alsof een enorme schok door zijn lichaam gierde. Die schok verlamde hem volkomen en alles werd zwart voor zijn ogen…

Aan boord van het hemeljuweel
Toen Travis weer bijkwam lag hij op een soort tafel in een vertrek en deed zijn hele lichaam pijn. Het was een zwaar brandend gevoel alsof zijn lichaam van binnen en buiten op een vreemde manier verbrand was, alsof hij helemaal gekneusd was. Hij viel weer flauw door die vreselijke pijn. Hij kwam weer bij maar viel vervolgens alweer flauw door de dreunende pijn. Toen hij eindelijk bij bewustzijn kwam en de pijn wat was afgenomen, keek hij om zich heen. Hij kreeg nog een schok te verwerken want aan zijn behandelingstafel stonden drie vreemde kleine wezens met een vaal witte huidskleur en ze leken volgens hem een beetje op foetussen. Ze waren nog geen anderhalve meter lang en hadden geen haar. Hij zag kleine oren, een kleine neus, een kleine mond en grote donkerbruine ogen die naar hem keken. En die ogen, oh, die alles doordringende ogen schenen dwars door zijn ziel te kijken. Wanneer ze knipperden met hun ogen zag hij dunne oogvliezen reptielachtig naar beneden glijden…

In de controle ruimte
Een oer angst voor het onbekende overspoelde hem, hij sprong op en begon te gillen dat ze uit zijn buurt moesten blijven. Hij greep naar een doorzichtige buis op een plank in het vertrek en maaide ermee om zich heen. Van zijn borst was een bewegende lichtgevende band op de grond gevallen. Travis zag hem nu op de vloer bewegen in een vreemd wiebelend gangetje en het ding straalde nog steeds een knipperend licht uit. Hij gaf een van de kleintjes een duw en verbaasde zich over het lichte gewicht van de vreemde snuiter want het viel achteruit tegen de andere twee die ook al bijna omvielen. De drie kleintjes maakten dat ze wegkwamen, renden het vertrek uit en lieten in paniek de deur op hun vlucht open. Travis vatte moed en liep de gang op, naar een ander vertrek dat aan de aangrenzende ronde gang verderop grensde. In dit vertrek stond alleen maar een stoel in het midden van de ruimte.
Het was een vreemde stoel met knoppen en hendels aan de leuningen en een soort van klein groen controle scherm. Travis liep er op af en verbaasde zich want hoe meer hij op de stoel afliep, hoe donkerder het werd in het vertrek. Hij liep weer terug en merkte dat het licht weer toenam in sterkte. Hij stapte vastberaden op de stoel af en stond er nu pal naast; in het vertrek was het nu helemaal donker maar door de muren, het plafond en de grond zag hij de talloze sterren twinkelen…

De terugkomst
Travis werd vijf dagen lang vermist. Toen hij bijkwam was het donker en lag hij op zijn rug op het asfalt van de grote weg naar zijn dorp. Een rond voertuig zweefde wat verderop op zo’n meter of wat boven het wegdek. Er flitste een wit licht aan de onderkant en de schotel vloog geluidloos recht omhoog het luchtruim in en schoot weg. Travis was gedurende de afgelopen vijf dagen zo’n 10 tot 15 kilo afgevallen, had een baard van vijf dagen staan en was behoorlijk in de war. Hij vertelde later aan zijn broer dat hij dacht dat er maar zo’n uur of  twee waren verstreken sinds het tijdstip dat hij het hemelse ding boven de houtstapel had bekeken en flauw was gevallen door die enorme schokgolf.

De verwikkelingen rond zijn vermissing en terugkeer
Het boek ‘Ontvoerd in een Ufo’ vertelt het verhaal van Travis, hoe zijn vijf collega’s gedurende die vijf dagen dat hij vermist werd, werden verdacht van moord. Hoe de speurende hulpdiensten en agenten theorieën opbouwden rond zijn vermissing, de verwikkelingen rond zijn terugkeer, het medische onderzoek naar zijn gezondheid. De kritische tegenwerpingen van non-believers en cover-uppers maar ook verhalen van (overigens betrouwbare) ooggetuigen die soortgelijke gebeurtenissen hebben meegemaakt en aldus Travis zijn verhaal beaamden. Prima boek over het Close-Encounters onderwerp, vlotte goed leesbare verhaallijn, met pro’s en contra’s over de zaak aan het woord.

Ufo-expert dr. A. Hynek zei na zijn gesprek met Travis dat hij het hele verhaal voor waar aannam. Travis worstelde jarenlang met de verwerking van zijn opgelopen trauma en verkeert nu in de overtuiging dat de vreemde snuiters mogelijk zijn leven hebben gered nadat hij per ongeluk werd geraakt door de schokgolf van de de opstartende vliegmachine. In zijn laatste interview vertelde hij dat hij hen eigenlijk dankbaar moet zijn voor het redden van zijn leven. Het is mogelijk dat de vreemdelingen hem totaal niet hadden opgemerkt totdat zij de truck van de houthakkers zagen. Toen drong het tot hen door dat ze iemand over het hoofd hadden gezien en haalden hem op. De wiebelende band met lichtjes op zijn borst was mogelijk een medisch apparaat dat magnetische velden of straling neutraliseerde. Ze hadden gewoon weg kunnen vliegen en hem aan zijn lot over kunnen laten, maar deden dat niet.

Boekrecensie van ‘Ontvoerd in een ufo’ (het boek is een vertaling van ‘Ultimate Encounter’ door auteur Bill Barry).(Geschreven door administrator)

Linken met betrekking tot dit onderwerp;

Norwegian snake robots tested for Mars mission
http://www.thelocal.no/20130916/video-norwegian-snake-robot-considered-for-mars-mission
WheeKo – A snake robot with passive wheels
http://www.youtube.com/watch?v=IL5YAbEiQ18#t=109