Helemaal dol zijn wij op ze: die onverklaarbare maar waargebeurde verhalen waarvoor wij geen enkele hedendaags wetenschappelijke verklaring kunnen bedenken. Ze laten ons achter met totale stomheid geslagen. Maar wel met stof tot dieper nadenken want; ‘… is er veel meer tussen hemel en aarde?’
Slechts een meter vermist!
Een dochter vertelt… ‘Mijn ouders vertelden ons het verhaal van die keer -alweer vele jaren geleden- dat zij voor een stoplicht bij een zebrapad stonden te wachten om over te kunnen steken. De oversteek lag op een hoek van een druk verkeersplein. Iedereen vertrouwde natuurlijk op het stoplicht en lette dan niet meer op het verkeer. Bij het op groen springen van het licht, deed mijn moeder een stap naar voren en wilde er net nog een nemen. Mijn vader stond nog op de stoep en zag een auto met snelheid van links aankomen. Hij keek naar mijn moeder, links van hem, klaar om haar terug te trekken want hij zag haar al naar voren stappen… maar zijn handen grepen mis, ze was er niet meer? Hij keek totaal verdwaasd om zich heen maar ze was helemaal nergens meer te bekennen! Ze was gewoon gewoon even weg, opgelost in het niets? ‘Waar is ze gebleven?’, vroeg hij zich in paniek af; ‘Is ze meegesleurd door die auto?’ Het was een en al paniek en ontsteltenis heerste alom: om hem heen stonden boze voetgangers die uiting aan hun woede gaven omdat de auto met snelheid over het zebrapad vloog terwijl het licht op groen stond voor hen. Maar in de chaos van het moment zag hij haar ineens gelukkig weer staan op het trottoir, ze stond wat verdwaasd op ongeveer een meter voor de plaats waar zij stond bij de stoeprand voordat ze nog een stap had willen nemen… in de richting van die aansnellende auto.
Na alle commotie weer veilig thuis aangekomen, deed moeder haar verhaal: ‘Ja, ik had al een stap gezet met 1 been en wilde de volgende stap maken. Maar er kwam iets wits voor mijn ogen en het greep mij beet. Ik ging door een soort mist heen en stond ineens op zo ongeveer een meter achter je, bij het stoplicht terwijl de auto op snelheid het zebrapad met jou en de anderen passeerde…’
‘Maar hoe kwam je daar?’ wilde vader weten, maar ze wist het niet stamelde zoiets als: ‘Het kwam door die mist, iets wits, het tilde me op en verplaatste me. Het ging allemaal zo snel en het leek wel of het allemaal te snel ging, zo snel dat ik niet meer kon zien wat er nou eigenlijk gebeurde…’ ‘Je had wel dood kunnen zijn…’ stamelde vader nog, ‘onbegrijpelijk…’
‘Onbegrijpelijk’, jawel lezer, dat is inderdaad het juiste woord. En hoewel maar ongeveer een meter, een kleine luttele fractie in vergelijking met de omtrek van de aarde, was het verschil toch van een enorm ontstellende maar glorieuze omvang. Want wat zou er gebeurd kunnen zijn in dat, slechts enkele seconden (?of was het eigenlijk veel langer?) durende -maar gelukkig nu vermiste- fragment van die ‘missing time’, hier in de lopende ‘real time’?
Zo’n vermiste meter, hoewel een kleine afstand, bezorgt de doordenkers behoorlijke gedachten kronkels door natuurwetten en wiskundige formules die enorm tekort schieten om dit relaas kloppende te maken. We kunnen slechts gissen naar wat er eigenlijk voor vreselijks gebeurde en hoe het kwam dat er toch vrijwel niets gebeurde, behalve dan die meter van vermist zijn. Heeft er iemand op zijn horloge gekeken? Nee natuurlijk niet! In zo’n situatie kijk je immers niet op je horloge? En dan nog, zou het iets hebben uitgemaakt voor de lopende ‘real time’? Ik denk het niet, misschien een paar seconden verschil hooguit, zoals nu het geval?
Nog zo’n vreemd geval kunt u lezen hier via onderstaande link:
https://www.sott.net/article/377387-Missing-New-York-skier-found-2900-miles-away-in-California
Vijf dagen vermist: 2900 mijl?
(Door administrator)